یه روزگار نزدیک و دوری بود که میگفتم به هیچ چیزی حسودیم نمیشه، واقعا هم به نسبت اون چیزی که از اطرافیان میدیدم نمیشد خوب.
همیشه از برتری های دیگران خوشحال میشدم و میگفتم نوش جونشون و انشاءالله بیشتر شه وقتی لیاقتشو داره و الحمدلله هنوزم همین طوره اخلاقم.
اما، یه موردی این روزها و سال های اخیر پیدا شده، که در اوج اون خوشحالی و آرزوی برکت پیدا کردن و بیشتر شدنش، حسودی رو هم میکنم...
جایگاه و وضعیت معنوی افراد...
حتی گاهی وقتی از کرامات بزرگان میگم و تعریف میکنم ... 
حتی از خوبی های ناب و پاکی نورگونه رفقا و دوستان...
215343>3321532142