ای خدای دلتنگی دریاب بنده ات را

سلام خدا

برای تو می نویسم و دلتنگی برای فطرتی که روز ازل بهم دادی ...

ذوبـــــاره غربــــت آن ماجـرای دلــتنگی

                                                  و من که گم شده ام لا بـه لای دلتنگی

هزار و سیصد و چند ســـال . . . باید من

                                                  تـو را به شـانه برم پا بـه پـــای دلــتنگی

از ایـــن هوای مه آلـــود شهر دلـــگـیرم

                                                 و جـار می زنـــمت بــا صــدای دلـــتنگی

شکسـته شاخـه  صبرم بیا تماشا کن

                                                نشسته کــنج دلـــم آشنـــای دلــــتنگی

اگر چه دفتر شعرم همیشه دلتنگ است

                                               بـه عالمی نـــدهم ایــن صفـای دلــــتنگی

تمام هستی خود را ز دسـت خواهـم داد

                                               به داد من نرسـد گر خـدای دلـــــتنگی .. 

خدا منتظرم مثل همیشه دستم رو بگیری تا همه چیز خوب شه مثل روز ازل ...

ساندیس خور هم ساندیس خورهای قدیم !

سلام علیکم

باید به خودمون یه نهیبی بزنیم، ساندیس خور هم ساندیس خورهای قدیم ! نگاه کن برادر:

ببین این ساندیس های حلال چه کرده با این بنده خدا، احتمالا ما مشکل داریم که این ساندیس ها درجه حرارت غیرت خون مون رو در مقابل بی احترامی به بزرگ ترین و مهم ترین اعتقادات مون، پایین میاره، بجای اینکه بالا ببره !!

بهتره بیشتر حرمت این خون ها رو نگهداریم، که یهو اگر  فردا اومد و این جانباز و اون شهید گفتند، تو ساندیس جمهوری اسلامی رو خوردی، ما هم ساندیس جمهوری اسلامی رو خوردیم، ما از جان خود گذشتیم، اما تو از چه گذشتی؟ بی پاسخ نمونیم و شرمنده خون شهدا نشیم!

با تغییر از آهستان

غم دوست در کوی دوست ...

سلام علیکم

از غم دوست در این میکده فریاد کشم    

                                                    دادرس نیست که در هجر رخش دادکشم

داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست  

                                                    که برش شکوه برم داد ز بیداد کشم

---

غیر از در دوست در جهان کی یابی 

                                               جز او به زمین و آسمان کی یابی

   او نور زمین و آسمانها باشد  

                                              قرآن گوید، چنان نشان کی یابی

---

گر بر سر کوی دوست راهی دارم

                                               در سایه لطف او پناهی دارم

غم نیست که -راه رفت و آمد- باز است

                                                  طاعت اگرم نیست گناهی دارم

اشعار: امام خمینی

مبتلای دوست ...

سلام علیک ...

باد صبا!گذر کنی اردرسرای دوست               

                                              برگو که دوست سر ننهد جز به پای دوست  

  من سر  نمی نهم مگر اندر قدوم یار                    

                                              من جان نمی دهم مگر اندر هوای دوست

کردی دل مرا ز فراق رخت کباب                                

                                               انصاف خود بده که بود این سزای دوست؟

مجنون اسیر عشق شد ، اما مثل من نشد            

                                             ای کاش کس چو من نشود مبتلای دوست

منبع: دیوان امام خمینی (ره)

عشق‏هایى کز پى رنگى بود ...

سلام علیکم

شرح عشقی که عشق واقعی نبود از زبان مولانا :

روزى پادشاهى در صید، دخترى را دید و صید او شد. آن دختر را به هر قیمت بود به چنگ آورد. روزى چند از وصال نگذشته بود که دختر بیمار شد و هر چه پزشکان حاذق در مداواى او کوشیدند، کمتر نتیجه گرفتند. سلطان که از طبابت پزشکان ناامید شده بود، به مسجد رفت و از حق‏تعالى کمک طلبید. در حال مناجات و گریه به خواب رفت و در خواب دید پیرى به او مى‏گوید: فردا غریبى وارد شهر مى‏شود که علاج دختر به دست اوست.

شاه در روز بعد از دریچه قصر به راه چشم دوخته بود که ناگاه دید مسافرى از دور پیدا شد. وقتى به نزدیک آمد مشخصات او را با آنچه در خواب بدو گفته بودند، مطابق یافت و او را به کاخ خواست و از وى براى معالجه همسرش کمک طلبید. طبیب بعد از معاینات دقیق فهمید که علت مرض نه جسمى بلکه روحى است و عشق، او را به این روز انداخته است.

لذا با ملایمت به گفتگو با زن پرداخت و در حال گفتگو نبض او را به دست داشت. از او پرسید: اهل کدام شهر هستى و دوستان و خویشاوندانت در آن شهر کیانند؟ زن نام شهر و دوستان و آشنایان خود را برد و طبیب مشاهده کرد که نبض او را تغییرى حاصل نیامد. پزشک نام سایر شهرها را مى‏برد و نبض زن را در دست داشت تا اینکه نام سمرقند بر زبان او جارى شد و نبض زن را تندى حاصل آمد. طبیب دانست که محبوب وى در سمرقند است.

به ذکر محله‏ها، خیابان‏ها و کوچه‏ها پرداخت و وقتى نام محله و خیابان و کوچه محبوب بر زبان طبیب جارى مى‏شد، نبض زن، تندى مى‏گرفت و طبیب مى‏فهمید. با پى بردن طبیب به نام کوچه، اسامى ساکنان کوچه را به دست آورد و به ذکر یکایک پرداخت. همین که نام یکى از آنان بر زبانش جارى شد، نبض زن تندى گرفت. طبیب از صاحب نام پى‏جویى کرد و فهمید جوانى است زرگر. طبیب سلطان را راضى کرد و جوان را تطمیع کردند و پیش دختر آوردند و چند ماهى در صحبت با هم به سر بردند. پس از آنکه دختر سلامت خود را باز یافت، پزشک با خوراندن داروهایى سخت به پسر، سبب لاغر و رنجور شدن او شد. هر روز این رنجورى فزونى گرفت تا از آن جمال و زیبایى چیزى نماند و دختر نیز عشق خود از او بگرفت و علاقه به او از دل خویش بیرون کرد.

چون ز رنجورى، جمال از من نماد

                                           جان تو دختر در وبال من نماند

چون که زشت و ناخوش و رخ‏زرد شدم

                                           اندک اندک در دل تو سرد شدم

در زمان سختی و مشقت است که دوست داشتن ها، امتحان می شوند و نمود پیدا می کنند، روزگاره ناخوشی ها و بلاها، روزگار ج. د. ا .ی.ی 

پ ن: با دستکاری در شعر !

برسانم به آغازی ابدی ...

چه لذت شگرفی ست

 برخورد آرام نسیم

 با سطح پوستی داغ و تاول زده

 چه نغمه ی جان فزایی ست

 صدایِ حرکتِ گلبرگ هایِ تازه شکفته در کانونِ  کویر

 چه معجزه یِ سنگینی ست

 تماس بلورهایِ سردِ آب

 با سطح ترک خورده یِ کامی خشک

 و چه اکسیرِ بی نظیری ست

 مرگ

 برای مومنان

 صاحبانِ قلب هایِ صیقلی

 پس ای خداوندگارِ نسیم

 بلورِ قلبم را صیقل ده

 تا آن سوی هستی را

 در آن ببینم

 و مرگ را

مشتاقانه در آغوش بکشم

 که مرگِ قلب هایِ صیقلی

...  آغازِ بهشتی ابدی ست