علم به دین سعادت نمی آورد، معرفت و عمل عامل سعادت اخروی و دنیوی

یک اشتباه بزرگی که در جامعه ما اتفاق افتاد و می افتد و با این وضعیت خواهد افتاد این است که ما فکر کردیم هر که کتاب های دینی و مذهبی خوند لزوما انسان مومنی هم خواهد بود.

در واقع اومدیم و گفتیم هر کسی دانش دینی داشت حتما منش و مرام مذهبی هم دارد.
بدون اینکه به این نکته توجه شود که با درس و بحث دینی کسی مومن و اهل دل نمی شود اگر خودسازی نباشد.
در واقع شور و حال مذهبی و عشق به خدا در انباشته کردن مفاهیم دینی در ذهن به دست نمی آید.

از دبیرستان تا دانشگاه کتابهای معارف اسلامی را می خوانند و پاس می کنند در واقع تمرین مفاهیم ذهنی می شود و ذهن دانشجو و دانش آموز پر از مفاهیم دینی آن هم دست و پا شکسته می شود اما در مورد عمل و منش و شور مذهبی او هیچ برنامه ای نیست!

چقدر مولانا زیبا می گوید

زان گه از قرآن بسی گمره شدند 

                                زین رسن قومی درون چَه شدند (1)

چه بسا کسانی که از خواندن قرآن گمراه شدند...

پس همه چیز به علم دینی نیست.

باید کمی خلوت کنیم کمی سکوت دل و دوری از هیاهو و کمی سجاده نشینی کمی عشق به انسان ها، کمی معرفت به نفس ،کمی دل خالی کردن از کینه ها، کمی تقوا و ترس الهی

که به تعبیر پیامبر گرامی اسلام (ص):
کل علم و بال علی صاحبه الا من عمل به(2)، هر علمی موجب وخامت و بد عاقبتی صاحبش است مگر این که به آن عمل کند

پی نوشت
1.دیوان شمس غزلیات غزل شماره 729

2.بحار الانوار ج2 ص 26

منبع